Eindelijk!

Dag iedereen,

Eindelijk is het zover: mijn eerste blog vanuit Japan.
Door wat problemen met internet op mijn kamer (ik heb een ID-nr. en een paswoord van Waseda University nodig) is dit bericht dus wat later dan verwacht op deze blog geraakt.

Omdat het nogal chaotisch zou worden als ik mijn gedachten hier gewoon zet, zal ik proberen een chronologisch overzicht te geven vanaf mijn vertrek uit België en verblijf in Japan tot nu toe.
Ik besef ook wel dat het waarschijnlijk soms wat chaotisch getypt is, maar ja, wat wil je... zoveel indrukken moeten verwerken is niet eenvoudig :)

Maandag 8 september: hét vertrek
Zoals verwacht was het geen aangename dag, of toch tenminste een dag waar een dubbel gevoel aan vast hing.
Ik denk dat iedereen die voor een lange periode vertrokken is naar het buitenland weet over welk gevoel ik het heb: de pijn om iedereen die je dierbaar is achter te moeten laten, maar aan de andere kant de spanning omdat er een heel nieuwe wereld zal opengaan. Zo was het ook bij mij, en het moment in de vertrekhal van Brussels Airport (ofwel: Zaventem J ) is dan ook een te gevoelig punt om constant aan terug te denken.
Vanuit Brussel vloog ik richting London Heathrow met een klein vliegtuig van British Airways, een zeer korte, maar ook bijzonder comfortabele vlucht. In amper 45 minuten stonden we aan de grond in het VK. De stress die ik had over het halen van mijn transfer richting Tokyo Narita was geheel onnodig. Gewoon een busje nemen naar de andere terminal, douane passeren, papieren in orde brengen en hupla, daar zat ik dan in de transitzone.
Er liepen gigantisch veel Japanners rond, en al meteen was het raak: een Japanse dame sprak me aan. Toen ik haar verzekerde dat ze ook in het Japans mocht praten riep ze er meteen enkele van haar reisgenoten bij. Een leuk gesprek over het hoe en waarom van mijn studies en verblijf in Japan was het gevolg. Meteen een goed begin van het tweede deel van de lange reis.
De vlucht naar Japan ging met een groot vliegtuig van Virgin Atlantic Airways, waar ik het geluk had dat ik helemaal alleen zat op een rij. Het vliegtuig was enorm lang en breed: als ik me goed herinner waren er een 70-tal rijen en was de zetelindeling 2-4-2. Ik had de luxe om helemaal alleen te zitten, en had dus plaats genoeg om al mijn spullen te deponeren en comfortabel de namiddag (Belgische tijd)/ nacht (Japanse tijd) in te gaan.
De stewards en stewardessen waren zeer vriendelijk en gedurende de hele vlucht heel behulpzaam. Om de zoveel tijd werd eten en drinken aangeboden, leuk.
Van slapen is niet zoveel in huis gekomen, door het grote aanbod films, tv-series en muziek. Dimitri zal blij zijn als hij weet dat Family Guy ook aangeboden wordt :).

Dinsdag 9 september: aankomst in Japan
(ondertussen is het natuurlijk al dinsdag geworden)
Dus, na een vlucht van om en bij de 12 uur (normaal 14 uur, maar de piloot kondigde al van bij vertrek aan dat we sneller in Tokyo zouden aankomen dan verwacht), zonder slaap, kwam ik aan in Japan. Ik moet zeggen, ’t was een speciaal gevoel toen ik uit het raampje van het vliegtuig keek en besefte dat het land waar we boven vlogen wel degelijk Japan was.
Na douaneformaliteiten en bagage-ophaling was het eindelijk zover: ik ontmoette iemand van Waseda University en werd onmiddellijk bij een paar mede 留学生 (ryūgakusei, buitenlandse student). Het toeval wou dat ze allemaal van Franse origine waren en dus enkel Frans spraken. Was me dat een rare eerste kennismaking met Japan. :)
Beetje bij beetje kwamen andere studenten aan, en na een dik uur wachten, en 10 extra studenten erbij, vertrokken we met de trein richting 新宿 (Shinjuku). Shinjuku is het gebied in Tokyo waar de universiteit zich bevindt. Maar, Shinjuku zelf is ook nog eens opgedeeld in verschillende gebieden, waarvan 西早稲田 (Nishi-Waseda) er één is. In dit kleiner gebied bevindt zich Waseda University.
In Shinjuku werden we opgewacht door Japanse studenten die ons zouden begeleiden naar onze dorm. Stuk voor stuk leuke mensen, die ons natuurlijk prezen omwille van onze goede kennis van het Japans… Iedereen die in al in Japan geweest is en ook maar een beetje Japans kan spreken, weet waar ik het over heb :). Na de uitgebreide kennismaking moesten we in Shinjuku overstappen op een andere trein richting 高田馬場(Takadanobaba), een plaats niet zo ver van onze dorm. Echter, omdat we zwaar geladen waren, een valies met bagage voor een jaar is niet te onderschatten, namen we nog een bus. Na een kwartiertje stappen (het leek eindeloos lang te duren in de verschrikkelijke hitte) kwamen we aan bij de dorm waar 中村さん (Nakamura-san), de conciërge, ons stond op te wachten. Al snel kregen we onze kamer toegewezen, en ik ben er best wel tevreden mee, ook al is ze vrij klein.
Omdat het inmiddels al rond 14u geworden was, namen de Japanse studenten ons mee naar een plaatselijke eettent: Saizeriya. Ondertussen weet ik hoe het uitgesproken wordt, maar op dat moment was het totaal onverstaanbaar, waarschijnlijk omwille van de vermoeidheid, warmte en onkunde van het Japans. Waar we ’s avonds gaan eten zijn kan ik me al niet meer herinneren; de jetlag heeft een deel van mijn geheugen aangetast.
Ja, ik ben ook het slachtoffer geworden van jetlag: tot 4u ’s morgens wakker liggen, omdat het nog bijlange geen slaaptijd is (in België is het dan 9u), of in het midden van de nacht opstaan, zich wassen en aankleden en dan beseffen dat het 1u ’s nachts is… Zulke dingen heb ik zeker en vast meegemaakt hier.

Woensdag 10 september: mijn verjaardag, vergeten…
Na een moeilijke nacht uit mijn bed gekropen en samen met een ganggenote (Claudia uit Londen) op zoek gegaan naar een bepaald gebouw in de Waseda University Campus. Het eerste probleem stelde zich dat we enkele gebouwen van de campus zagen, maar geen idee hadden hoe er te geraken. Een zeer vriendelijke Japanse dame zag dat we wat stonden te sukkelen en toonde ons hoe we op de campus konden geraken. Het volgende probleem was het vinden van dat bepaalde gebouw: gemakkelijker gezegd dan gedaan, want er zijn immens veel gebouwen, en we hadden geen plannetje. Ik denk dat ze zich wel wat voorzien hadden op onwetende nieuwe buitenlandse studenten, want overal stonden gidsen :).
Uiteindelijk net op tijd het gebouw en lokaal gevonden, en zo begon de eerste kennismaking met 早大 (Sōdai, de afkorting van 早稲田大学: Waseda Daigaku= Waseda University). Een hele dag volgde de ene presentatie de andere op. Verschrikkelijk vermoeiend om alles te aanhoren, en dingen in te vullen.
Diezelfde dag heb ik ook een 携帯電話 (keitaidenwa, ofwel een GSM) gehuurd. Omdat ik niet alles onmiddellijk begreep heb ik maar de hulp gevraagd van een paar Japanse meisjes. De behulpzaamheid druipt er gewoon vanaf. Ik vraag me af of dat bij ons ook zo zou zijn…
Toen ik het eindelijk allemaal wat snapte heb ik even naar huis gebeld, waar mama mij meteen een gelukkige verjaardag toewenste… Ik was het zowaar zelf vergeten! Can you imagine?!
Na nog enkele kleine dingen gekocht te hebben, kwestie van toiletpapier in huis te hebben enzo J, is bij mij het licht uitgegaan en vanaf dan ben ik zowat op automatische piloot richting kot gestapt. Ik denk dat ik rond 20u30 al in slaap lag.

Donderdag 11 september: nog presentaties en kennismakingen
Zeven jaar na 9/11, en ik had absoluut geen besef van tijd. Het besef van plaats was er wel, gelukkig.
Vandaag stonden allerlei regelgevingen omtrent het leven in onze 寮(ryō, dormitory) op het programma. Ik had mij aan van alles verwacht, dus het viel goed mee. Nadien was het de bedoeling dat we in groep, en met behulp van Japanse studenten allerhande papieren voor de Foreign Registraten Card en National Health Insurance zouden invullen. Een heleboel paperassen, die tot op de letter juist moesten zijn (lees: 1 dingetje fout en alles opnieuw invullen, want doorstrepen verboden!).
Het slapen ging al iets beter en dus waren we overdag ook iets kwieker. Gevolg: ’s avonds maakten we een uitstap richting 秋葉原 (Akihabara, de electronica-hemel bij uitstek). Ik moet zeggen, het was de moeite. Ik heb me niet laten gaan, dat is voor een volgende keer, want nu moet ik nog teveel andere dingen kopen (kwestie van hier volledig geïnstalleerd te geraken).

Vrijdag 12 september
Richting Shinjuku vandaag: de papieren die we donderdag ingevuld hadden moesten vandaag ingediend worden. Een hele onderneming: aangekomen om 12u ’s middags en pas om 19u weer kunnen vertrekken… Och ja, achteraf gezien is het maar peanuts, maar op dat moment is dat lange wachten en in het Japans overlopen van die papieren werkelijk hell.
Maar, het was wel het ideale moment om nog wat andere mensen te leren kennen: Julia uit Wit-Rusland, Leah uit Papoea-Nieuw-Guinea, Ken uit Australië, enzovoort…
Wat ik zeker nog moet vermelden is dat Shinjuku en Akihabara meer lijken om het Tokyo dat we kennen uit boekjes en tv-reportages. Ik had me verwacht aan een enorm drukke metropool, met enorme lichtreclames en verschrikkelijk hoge gebouwen…. Shinjuku en Akihabara komen aan dat beeld van Tokyo tegemoet, in tegenstelling tot Nishi-Waseda waar ik verblijf. Het is hier bijzonder rustig, en helemaal niet wat ik ervan verwacht had. Nuja, zo rustig is het ook niet, maar in tegenstelling tot wat ik me voorgesteld had, is het zoals een gewone dag in Geraardsbergen of Ninove of Aalst: druk, maar niet overdreven. Onze dorm ligt een straat of 3 verder van de grote baan, en het is hier zowaar muisstil ’s nachts. Vreemd!
’s Avonds zijn we richting Takadanobaba gestapt. We hebben genoten van Happy Hour in een English Pub, Hub. De prijzen van de drank vielen zeer goed mee, zelfs buiten Happy Hour.

Zaterdag 13 september
Vandaag onze eerste vrije dag, dus lang uitslapen geblazen. Ik ben eindelijk in staat om ’s avonds wat langer op te blijven, en om dus ook een nacht door te slapen. Door slapen is nog niet echt het goede woord, want ’s nachts moet ik opstaan om de airco even aan te zetten, omwille van de hoge temperaturen in mijn kamer (29°C).
Samen met Claudia ben ik een stempel gaan kopen, zo’n typsich Japans ding, met mijn naam in gegraveerd. Die stempel hebben we nodig om een Japanse rekening te kunnen openen, dus zeker noodzakelijk. Het duurde even voor we de winkel gevonden hadden waar ze die stempels maken en verkopen, maar uiteindelijk is het toch gelukt.
Op onze weg richting die winkel hebben we ook voor het eerst kennisgemaakt met de prijzen van het fruit. In 1 woord: duur. Een voorbeeld: voor een appel betaal je om en bij 1 euro.
Daartegenover staat natuurlijk wel de prijs van het eten. Je kan hier gemakkelijk gaan eten voor minder dan 1000 yen (komt overeen met ongeveer 6,25 euro). Daarvoor heb je dan een mooie maaltijd met veel rijst en vlees, vis, groenten, saus… De goedkoopste maaltijd die ik tot nu toe genuttigd heb kostte amper 380 yen (=2,3 euro). Je krijgt hier ook steeds water of koude thee bij je maaltijd aangeboden, dus meestal hoef je niets te betalen om iets te drinken, tenzij je natuurlijk frisdrank of alcohol wenst.

Zondag 14 september
Het is nog steeds weekend, en dus niets te doen voor school. Vandaag ben ik samen met Claudia richting 原宿 (Harajuku) gespoord. Harajuku staat bekend om zijn Cosplay-typetjes (Costume-play, Japanse jeugd verkleed in allerlei personages gaande van typische schoolmeisjes, over manga-personages, tot monsterachtigen), en vele kledingwinkels. Na een uur of twee in de overvolle winkelstraten en kledingwinkels (denk aan de Meir of Nieuwstraat in het midden van de solden, maar dan veel smaller en met meer volk) besloten we richting 明治神宮 (Meiji-jingu, Meiji-schrijn) te trekken. Dit schrijn bevindt zich op amper 200 meter van de drukke winkelstraten, maar daar is niets van te merken. Heel vreemd om dat te zien. Te midden van het drukke Tokyo ligt een groot bos, waar iedereen tot rust komt. Het Meiji-schrijn is gebouwd ter ere van keizer Meiji en keizerin Shōken, die de eerste keizers waren na een heel lange periode waarin de keizers van het voorfront verdrongen waren.
Het was echt een heel mooie wandeling te midden van de hoge bomen en 鳥居 (torii, de poorten van een Shintō-heiligdom; Shintō is de autochtone religie van Japan). Toen we het schrijn naderden was er net een huwelijk aan de gang. Ik vroeg me af of het niet onbeleefd was om hiervan foto’s te nemen, maar toen ik alle Japanse toeristen foto’s zag nemen, wist ik dat het best kon.
Bij het binnen- en buitengaan van het heiligdom moet je je handen en mond reinigen. Heel apart om dat te doen, en vooral als je ziet dat werkelijk iedereen het doet.
’s Avonds zijn we nog iets gaan eten, waarna ik vroeg mijn bed ben in gekropen.

Maandag 15 september
Vandaag is het “Eerbied voor de Ouderen-dag”, en dat betekent dat we nog een extra dag niksnut-tijd hebben. Er zijn heel wat extra feestdagen, en ze hebben allemaal verschillende betekenissen, niet zoals bij ons de meeste feestdagen een religieuze oorsprong hebben.
Samen met Claudia ben ik wat eten gaan kopen in een コンビニ (Combini, Convenience store), zodat we toch niet altijd ergens moeten gaan eten. Eerlijk is eerlijk, het zijn maar gewoon maaltijden die we kunnen opwarmen in de microgolf. :) Het is nu eenmaal nog wat te vroeg om al zelf te beginnen kopen, want we weten niet of we zelf potten en pannen moeten kopen, en waar we het best vlees/ vis en rijst kopen. Plus, uit eten gaan, of een kant-en-klaar gerecht kopen is goedkoop :).
Ik heb werkelijk niets te doen, en dus heb ik Claudia’s kanjiboek geleend, en wat kanji doorgenomen, want woensdag hebben we al onze Placement Test, die beslist in welk level we ingedeeld worden. Ook heb ik mijn Humo’s al uitgelezen… ik wacht dus vol ongeduld tot ik een pakketje krijg (hint hint! J)… Ja, en de eerlijkheid gebiedt mij om te zeggen dat ik vandaag deze ganse blog geschreven heb (natuurlijk, tot wat er vandaag gebeurt).
’s Avonds is er ook weer een nieuwe lichting buitenlandse studenten aangekomen; blijkbaar niemand meer voor het Intensive Japanese-programma.

Dinsdag 16 september
Een saaie dag, en dit door de rare gewoonte van Japanners om constant alles voor te lezen. Vandaag was het weer een Orietation-dag, deze keer ivm het Intensive Japanese Language Program. We kregen, net zoals bij de vorige kennismakingen, een zak vol met boeken, en ipv eens snel door te nemen wat in die zak zat, begon de spreker van dienst zowaar één van de boeken helemaal luidop voor te lezen. Ware het nog dat dat boek in ’t Japans geschreven was, neenee, hij las gewoon de Engelse vertaling voor… Japanners en hun rare kuren toch J
We hebben ook onze studentenpas in ontvangst mogen nemen én kregen een paswoord en ID van Waseda University, maar… dat ID en paswoord kunnen we pas gebruiken vanaf 21 september, omdat “dan het echte schooljaar begint” en “we nog geen echte Waseda studenten zijn nu”…
Er zat dus niets anders op dan ’s avonds weer naar een internetcafé te gaan, en mails door te nemen. En ik had geluk: Dimitri was online, jeej! Toch eindelijk eens live kunnen babbelen, al was het gewoon via de chat van Gmail.
Na het getetter nog snel iets eetbaar gekocht, en vol spanning gewacht op een telefoontje van Dimitri (jaja, ik heb telefoon in mijn kamer, enkel om binnen het gebouw te bellen, en telefoontjes te ontvangen; zelf kan ik niet naar “buiten” bellen).
Oh, het belangrijkste vergeet ik bijna: ik heb zowaar gestudeerd voor de Placement test. Nu ja, gestudeerd, eigenlijk gewoon wat kanji doorgenomen en hier en daar een constructie herhaald.

Woensdag 17 september: Placement test
Na een ietwat woelige nacht, en met een lichaam dat nog in slaap-modus zat, richting placement test gelopen/ gewandeld/ geslenterd. ’t Is toch belangrijk om een goeie test af te leggen, maar da’s niet steeds simpel (heb ik nu ondervonden).
Het was een nogal wisselvallige test, met dingen die ik ab-so-luut zeker wist, dingen waar ik nog nooit van gehoord had, en dingen die ik moest kennen, maar waarbij mijn gatenkaas-geheugen mij in de steek liet.
Toen iedereen verlost was van die 7 akelige vellen papier, begon de horror pas echt: opeens stond er op het grote bord vooraan in de aula dat enkel studenten van het 別科 (Bekka, special course)-programma (is dus eigenlijk gewoon het Intensive Japananese Language Program (IJLP)) nog wat langer moesten blijven, omdat die een 作文 (sakubun, opstel) moesten schrijven… In amper 20 minuten, jawel!
Wel ja, zo gezegd zo gedaan, en voila, het zat erop. Nu is het alleen nog afwachten hoe het met de resultaten gesteld zal zijn.
Ik geef eerlijk toe dat ik niet verwacht dat ik in de hoogste regionen van dit programma terecht zal komen, maar wel dat ik gewoon middelmaat zal zijn. In Leuven ben ik immers ook absoluut geen primus, dus zal dat hier ook niet het geval zijn. In gelijk welk level ik ook beland, het zal sowieso een verrijking van mijn kennis (van het Japans) zijn.

Donderdag 18 september
Weer een luilekkerdag, wegens geen enkele oriëntatie. Laat opgestaan en op het gemakje de was gedaan. Jaja, Ellen heeft zowaar de was gedaan. J Ik heb wel even hulp moeten vragen aan de conciërge, Nakamura-san, omdat de wasmachine en de droogkast in de verste verte niet leken op die die we thuis hebben (niet dat ik thuis ooit de was al gedaan heb, maar toch). Het was eigenlijk vrij simpel, en daar was ik wel blij om.
’s Avonds ben ik samen met Claudia naar een お茶会 (ochakai, theeceremonie-party) gegaan. Er was nog 1 ander buitenlands meisje aanwezig, maar de rest waren allemaal Japanners. ’t Was weer een ideaal moment om het Japans wat te oefenen J. De ochakai was niet de heel traditionele, maar de bedoeling is dat we binnen een maand wel een traditionele doen, en dus was deze ontmoeting een inleiding tot. We hebben de geschiedenis van de theeceremonie doorgenomen, samen thee gemaakt, en het drinken van de thee geoefend. Volgende keer zullen er echte tatami liggen, en zullen we weer wat verder gaan op de Weg van de Thee (茶道, sadō).

Vrijdag 19 september: Testresultaten!
Na een ietwat akelige droom (zware buis!), met een bang hartje naar de mededeling van de testresultaten gegaan. Alhoewel het niet echt veel uitmaakt waar ik beland, toch had ik graag een goed resultaat behaald, zoals eerder vermeld vond ik de middenmoot goed genoeg (mijn hoop was gevestigd op minimum level 4 van 8 halen, liefst level 5 ~8 is hoogste).
Toen Claudia, die werkelijk fantastisch goed Japans kan spreken, haar level toonde, sloeg de schrik me om het hart! Zij had level 5 behaald, en ik dacht echt dat het voor mij een ware ramp ging worden. Tot mijn grote vreugde was dit echter niet het geval: ik zit ook in groep 5! Jeuj jeuj! Ok, het kan altijd beter, en misschien had ik ook effectief iets hoger moeten zitten, maar als ik zie dat enkel Koreanen (die tijdens hun schoolcarrière Japans als 2de taal leren) in level 6 en 7 zitten, ja, dan ben ik uiterst tevreden. Ok, ik zou liegen, er zitten een Wit-Russische en een Spanjaard in level 7, maar niemand heeft level 8 gehaald. Ik vind dus dat ik het uiterst behoorlijk gedaan heb.
Direct na de bekendmaking van de levels werden we per level ingedeeld, om wat extra uitleg te krijgen over welke vakken we kunnen volgen. Toen dat gedaan was, ben ik direct in dat boekje (met alle vakken, hun uitleg, beoordelingscriteria, …) beginnen bladeren en heb ik een schema opgesteld.
We moeten 13 vakken (=13 credits) volgen, en daarvan zijn er 3 reeds in onze plaats gekozen. In lagere levels zijn dat er 5, in levels 7 en 8 nul. Die 3 zijn eigenlijk een soort van leesoefeningen, waar we grammatica zullen leren, maar ook opstellen zullen moeten schrijven en daar dan een soort van spreekbeurt over moeten geven. Een beetje van alles dus.
De andere vakken waar we verplicht 1 uit moeten kiezen: luisteren, lezen, mondeling, schrijven, grammatica, kanji (de karakters van Chinese oorsprong) en uitspraak. Er zijn van elk van deze vakken verschillende delen, dus er is werkelijk een zeer grote keuze aan vakken aangezien de inhoud en docent meestal verschilt. De rest van de credits moeten aangevuld worden met “thema’s”. Die bevatten zowat van alles, van het lezen van de Japanse krant, tot via Japanse tv-drama’s Japans leren.
’s Avonds nog iets gaan drinken in de English Pub “Hub”, en daar eigenlijk enkel Japans gebabbeld. We hadden tof gezelschap, en hebben nu al afgesproken dat we elkaar volgende week vrijdag ginder weer zullen treffen!

Zaterdag 20 september: Tokyo Tour
In ons welkomstpakket zat een ietwat raar papiertje met allerhande grappige foto’s van bezienswaardigheden op afgedrukt: dit waren dé redenen om naar Tokyo te komen! Aangezien we zulke dingen toch echt niet mochten missen, vertrokken we omstreeks 10u naar de ontmoetingsplaats. Daar konden we kiezen naar welke plaats in Tokyo we wilden gaan. Ik koos voor (東京タワー(Tokyo Tower) en 月島 (Tsukishima, letterlijk: maaneiland). Eerst ging de metrorit richting Tsukishima, een ietwat pittoresk dorpje in Tokyo dat bekend is voor zijn もんじゃ(monja). Dat is een gerecht waarbij vanalle groenten, samen met vlees of vis of kaas, of wat je maar wil, op een bakplaat gemixt worden (manueel, met twee hakkers) dmv de toevoeging van een waterachtig iets. Dat moet dan wat sudderen en zo krijg je een iets steviger massa om op te eten. Die moet je dan rechtstreeks van de bakplaat “schrapen” en opeten. In 1 woord: lekker. Ik zal er zeker nog eens naartoe gaan om het ook nog eens helemaal zelf te doen, deze keer hadden de Japanners het getoond. Niet dat we zelf niet mochten proberen, maar bij de pogingen van sommigen vloog het kot bijna in brand, dus er werd toch maar op veilig gespeeld door de “kenners” het te laten klaarmaken.
Daarna opnieuw met de metro, ditmaal richting Tokyo Tower. Ik had absoluut geen idee wat ik me bij deze fameuze “toren” moest voorstellen, maar toen ik hem zag was het even schrikken: het is gewoon de Eiffeltoren, in rood en wit. En, hij is ook al redelijk oud, gebouwd in 1958, net als het Atomium.
We zijn met de hele groep boven gegaan, want daar had je een enorm overzicht over Tokyo. Er waren plannetjes met beschrijvingen van de gebouwen die je zag voorzien, maar omdat ik die gebouwen eigenlijk niet echt kende, en nog nergens anders in Tokyo geweest was, vond ik het niet echt heel speciaal. Wat me opviel was het groot aantal schrijnachtige plaatsen en begraafplaatsen dat we konden zien.
Het was ondertussen reeds 17u geworden, dus trokken we terug richting Nishi Waseda, waar de vrijwilligers nog een 飲み会(nomikai, drinkpartij) gingen doen. Ik ben echter samen met Claudia teruggekeerd naar de dorm, om er onze eerste echt zelfgemaakte maaltijd te bereiden. Het werd een mengeling van gehakt, met kool, tomaat, tomatensaus en rijst. Het klinkt misschien bijzonder raar, maar het was eigenlijk heel lekker. We waren dus bijzonder content dat het niet mislukt was, en weten nu dat we toch al iets kunnen ineen flansen.
Ik ben al rond 22u gaan slapen, maar schoot rond 24u wakker omdat mijn pc nog steeds muziek aan het afspelen was… Oeps! Nadien schoot ik rond 4u nog eens wakker, omdat ik helemaal dooreengeschud werd, en er enorm veel lawaai was: ik vermoed dat dit mijn eerste aardbeving was! Heel raar, duurde maximum een minuut ofzo, heb het niet getimed, maar was toch even van mijn melk omdat het zo plots en hevig was.

Zondag 21 september: eindelijk internet?!
Dit is de dag dat ik eindelijk hoop om alles wat ik reeds geschreven heb op internet te kunnen zetten. Volgens onze papieren moet vandaag de dag zijn dat we ons kunnen inloggen met een Waseda-id, en dit vanaf 10am. Zo gezegd zo gedaan, inloggen lukt nog net, maar een andere site openen is zowaar onmogelijk! EDIT: nu lukt het dus wel (vandaar deze blog-update) :)


Wat ik zeker niet mag vergeten te melden:
Zoals jullie kunnen lezen gaat alles goed met me. Ik raak stilletjes aan gewend aan dit nieuwe land. Vrienden maken gaat ook geleidelijk aan, en zal waarschijnlijk nog sneller gaan wanneer we les hebben. Japans praten lukt ook redelijk, al vinden Japanners dat mijn Japans とても上手 (totemo jōzu= héél goed) is, ze zijn gewoon véél te vriendelijk :P.
En last but not least: proficiat honnepon met je “afgestudeerd-zijn”!!! Op naar de dagelijkse sleur van werken ~vanaf morgen al...